"Bu kadar görünmez olamam, degil mi?" Kadinlarin kafeslerin ardinda sokagi izledikleri, varliklarini duyurmadan yasadiklari zamanlarin üstünden çok uzun yillar geçti. Simdi kadinlar sokakta, isyerinde, her yerde? Ama yine de onlari görünmez kilan bir seyler var: "Ben buradayim" demeyen bir baba; bagri buz kesen bir anne; sevgileri hep baska zamanlara birakan sevgililer; "bize göre yasamalisin" diyen el âlem; kadinlara hep güzel, bakimli, mükemmel olmayi ögütleyen toplum? Baskalarini memnun etmeye adadiklari ruhlarini ve bedenlerini mutsuzlukla oradan oraya sürükleyen, "Gör beni" diye feryat etmekten, kendilerine, içlerine bakmayi, kendilerini görmeyi unutmus kadinlar? Gülseren Budayicioglu, birbirinden sarsici hikâyelerle, görünmeyen kadinlari anlatiyor; kadinlari acilariyla, zayifliklariyla ve en önemlisi de her seyin üstesinden gelen güçleriyle görünür kilmak için?