Mevsim mart baslariydi. Karlar erimis, köyün yollari, bazi cukur ve gün görmez yerlerde, pis kokulu bir camur yigini haline gelmisti. Dört yana kosusan tavuklarla cocuklarin sactigi camur, efendilerin ütülü külotlarina sicramis ve yüzlerini burusturmustu. Tekrar dügün evine döndüler, simdi bosalmis olan yari karanlik odada oturup köylerimizin medenilesmesi carelerini bulmaya basladilar. Fakat on dakikadan fazla bu mevzuda duramadilar, sehir dedikodularina, maas, ücret, barem meselelerine gectiler ve biraz sonra da uyuyuverdiler. Deli Emine aksama dogru, yüzü keyifli bir gülüsle parlayarak köye geldi. Iste onun kiymeti böyle eninde sonunda anlasilir ve söhretine kapilip -Yeni Dünya-yi cagiranlar, nihayet ona muhtac olurlardi. Arkasinda bir sürü merakli ile beraber odaya girince, evvela oturanlarin kibar kibar ellerini sikti, bir kösede kendisine hic saklanmadan düsmanca bakan -Yeni Dünyaya tepeden bir boncur- firlatti, sonra bir kenara oturarak acele hareketlerle oyuna hazirlanmaya basladi.