Bir zamanlar bö gezmeyi i¿ yapmaktan çok seven üç arkadä varm¿¿. Bugünden yar¿na geçinmek, gittikleri yerlerin birinden yüz bulsalar, be¿inden kovulmak canlar¿na tak demi¿. Al¿n teriyle kazan¿p gönül rahatl¿¿¿yla yemeyi de gözlerine kestiremezlermi¿, çünkü elleri i¿e yatk¿n de¿ilmi¿. Bir gün, uzun bir yolculuktan sonra, yüksekçe bir tepede oturup ää¿daki ovada yay¿lan büyük bir ¿ehre garip garip bakarlar, acaba bu bilmedi¿imiz yerde nas¿l kar¿¿lanacä¿z, diye ac¿ ac¿ dü¿ünürlerken, içlerinden birinin akl¿na yaman bir fikir gelmi¿, hemen yerinden f¿rlay¿p: -Gelin benimle beraber, bu ¿ehirde s¿rça kö¿k yapal¿m; ömrümüzün sonuna kadar bolluk içinde, rahat yäar¿z!- demi¿. Ötekiler: -Bu s¿rça kö¿k de nedir?- diye sormülar, beriki: -Durmay¿n, vakit kaybetmeyelim, yolda anlat¿r¿m!- diye onlar¿ pe¿ine takm¿¿, bay¿rdan ää¿ kü gibi h¿zla inmeye bälam¿¿lar. Elebä¿ yolda üç be¿ sözle arkadälar¿na ¿ehire var¿nca nas¿l davranacaklar¿n¿ ö¿retmi¿. ¿ndikleri ¿ehir, o memleketin bä¿ehri imi¿. Bu memlekette bütün millet çal¿¿¿r, herkes elinden gelen i¿i yapar, kendi bä¿na buyruk, beyler gibi yäarm¿¿. Tarlalarda, dükkanlarda insanlar ar¿ gibi çal¿¿¿r, kazanan kazanamayana destek olur, mal¿n¿ lüzumuna göre bäkas¿yla de¿i¿ir, kavgas¿z dövü¿süz, efendisiz üaks¿z, ömrünün sonunu bulurmü. Gündelik i¿lerini gördürmek, nizalar¿n¿ yat¿¿t¿rmak için aralar¿ndan seçtikleri adamlar hem¿erilerine hizmet etmekten bäka ¿ey dü¿ünmez, zorbal¿¿¿ ak¿llar¿ndan bile geçirmezlermi¿.