Siirler yazdi adam, ardindan hüzün kokulu sarkilar...
Yasadiklarina, yasattiklarini katik edip bir notanin tinisina gizledi.

Hepsinin apayri öyküleri vardi; kimisi kalin, kimisi derin cizikler atmisti, sivasi dökük duvarlarina.

Zaman kahpe degildi aslinda, verdiklerini alabilene askolsundu. O da öyküler demledi, damitti gögüs ininde.

Sonrasinda cokca hüzne bulayip günbegün döktü satirlara. Kösesi yanik mektuplar, sayfasi kivrik günlükler gibi.

Yüreginde papatyalar acan bir adamdi o. Bütün yapraklarinda seviyor yazan bir tarla dolusu papatyayi satir aralarina sakladi.

Olur da bulursaniz, tek bir yapragini bile, koparmayin nolur

Bu asirda, bu kadar daginik ugras icinde,

günlük yazmak cocukluktan mi
Yalnizliktan mi Aptalliktan mi
Insanin konusacak iki kulak bulamamasi, ne kadar da kötü.
Insanin insan yigini icinde insansiz kalmasi, ne kadar da kötü.