2005 Necatigil Siir Ödülü sahibi Betül Tariman, siirlerinden sonra bu kez öyküleri ile karsimizda.
Riza Biyikta, kendine ve dünyaya göcebe oldugunu fisildayan, esyanin eski yüzünü, ansizin bastiran yagmuru, insanlarin telasli hallerini, kara biyiklariyla bilinen bir babanin varligini hayatin bir yerine mühürleyip birakan anlaticinin öykülerine kulak veriyoruz.
Gündelik hayatin ayrintilarinda canlanan bir duygunun pesi sira, insana özgü bir kisirdöngüyü kirmak istegiyle konusan kisa öyküler.
Annecik uzun uzun camdan disariya bakti. Evleneli beri esyalari oradan buraya, buradan oraya tasimaktan agzi burnu carpilmis. Habire ekmek, corba, kuru fasulye yiye ice, memeli göbekli, kocacigi hos tutacagim diye... Allahsiz gözü hep disarida. Evi temizlese ne temizlemese ne, varsin bok götürsün, icine ettigimin evi. Yere corba dökülmüs. Kalsin. Bardak kirilmis. Kalsin. Yerde kitaplar kalsin, vitrinin cami kirilmis, saclarinin boyasi gelmis, kalsin. Kala kala oldugum yerde kaldim. dedi. Ansizin canavara dönüstü. Kac kez gectigi kendinden, bu kez de bagirarak gecti. Bekledi, hicbir seyi bekledi.
