Etrafimda mutsuz, gelecege ümitsiz gözlerle bakan bir yigin insani gördükce, bir seyler yapmam gerekir diye düsündüm.
Kimi ask acisindan bunalimlara girmis, kimi isinden, kimi esinden sikayetci...

Insanlarin cogu depresyonda ve herkesin bir yigin derdi var.
Bir yandan da dünyada zulümler ve haksizliklar gitgide artiyor.
Insanlar bütün acimasizligiyla birbirine zulmediyor.
Birileri buna Dur demeli.

O kisi sensin. Simdi bir karar ver kendi kendine...
Ya tozu dumana kat; dünya durdukca adi hayirla anilacak birisi ol.
Ya da icindeki kartali kafese hapset; kartal gibi dogup, tavuk gibi öldü desinler...

Mücadele ruhunu kaybetmeyen insanin basaramayacagi hicbir sey yoktur.
Bazen kos, bazen yürü, bazen sürün.
Ama asla durma
Israrla yürüyen insan, hayatta basaridan basariya ucar.

Bu kitabi, dünya insanligi adina, sana ihtiyacimiz oldugu icin yazdim.
Kimseden bir beklentin olmasin
Beklentiler insani yipratir, yorar.
Senin kimseye ihtiyacin yok; yalniz kendine ihtiyacin var.

Dünyanin sana ihtiyaci var.
Icindeki sesi duydugunda, coktan yaninda yerimizi almis olacagiz.