Yeter ki mutlulugu secelim, onu istemeye gönüllü olalim, onu özleyebilelim, onu kendimize dert edinelim. Mutlulugu dert edinecek kadar önemsersek mutluluk yolu kendiliginden bize acilacaktir. Kimde mutluluk derdi mutlulugu kazanma cabasi yoksa o gercekte mutlulugu istemiyor demektir.

Oysa mutlulugun en iyi ilac, mutsuzlugun ise en kötü hastalik oldugunu unutmamak gerekir. Nasil ki sevgi sevgiyi, siddet siddeti doguruyorsa, ayni sekilde mutluluk da mutlulugu, mutsuzluk ise korku, kaygiyi ve karamsarligi, bunlar da yeni yeni mutsuzluklari dogururlar.

Insanin mutluluk yolculugunda yol haritasini belirlerken dikkate almasi gereken temel görüslerin felsefi bir dille ele alindigi Mutluluk Kitabinda yazar, okurunu bu kadim problemin derinliklerine dogru felsefi bir yolculuga davet ediyor.

Sanilanin aksine mutluluk, tesadüfen veya gelisigüzel zevklerle elde edilen bir sey degildir ve olamaz da. Cünkü mutlulugu elde etmek ve korumak ciddi ve sürekli bir caba gösterilmesini gerekli kilar. Bu manada mutluluk, insanin varolus islevlerini en iyi sekilde yerine getirmesiyle de yakindan ilgilidir.