Hissettiklerimiz agizdan cikinca, tortulari kaliyor elimizde. Hislerin ölüleri gibi duruyor sözler, asili bir yerlere. Büyüdüm ben de ve utandim tekil büyüdügüme. Cekmecelere yazdim, dolap raf larina. Evlerim degisti, sevdiklerim, sevmediklerim; dile geldim dost sohbetlerinde. Yine yetmedi, kendime yazdim. Eski usul bir güncenin ifsasidir bu, mahremimdir. Akil düsümü, ruh üsümesi, gönül carpintisidir. En nihayetinde matbu bir hayata girizgahimdir; yazmaya baslamama sebebe ithafimdir ve tüm anlatamadiklarima. Oldugum degil, hasretini duydugumdur.
Her sözcügün bir emanetciye ihtiyacindandir.
Diyorum kendime, demek ki
Dünle bugünün farki
Bir telefon ucu
Bir pencere disi...
Ben dünken yok
Bugünken varsam
Mesafeler güzel
Mesafelerin asli sevilesi...
Ben degilim mesafe
Mesafe, bize ait olmayan bir evde olmakti sadece
Bize ait olmayanda biz olamadigimiz sürece
Her sey bir evin yalani
Her sey bizim olanin rüyasi
Aidiyet yoktu, ne dünde ne bugünde
Ne yaziktir
Biz tutunduk sanrili bir aidiyete
